Mijn chagrijnige ontmoeting met een onbeschikbaar paard

Mijn eigen eerste echte ervaring met paardencoaching was meteen een voltreffer. Het was de eerste dag van mijn opleiding aan de Keulseweg. Na een ochtend kennismaking en theorie gingen we 's middags naar de paarden, om de rollen van coach, cliënt en observator te ervaren.

Toen ik de cliënt was kreeg ik als activiteit 'kies een paard uit, doe een halster om en loop samen een rondje'. Ik zat al ten minste één keer per week op een paard, dus ik dacht: hoe moeilijk kan dat zijn toch? Right. Er waren meer mensen die bezig waren een paard te kiezen en ik voelde me daar een beetje onrustig door. Ik wilde dit graag goed doen. Dus ik liep tussen de paarden door en ik kon niet echt voelen met welk paard het klikte maar toen was daar ineens Merlijn.

Merlijn heeft voordat hij naar de Keulseweg kwam helemaal geen fijn leven gehad en is dus een getraumatiseerd paard met een gebruiksaanwijzing. Merlijn zag er niet per se heel blij en gewillig uit maar ik dacht als ik verbinding maak dan fiksen we dit wel. Dus ik probeerde die verbinding te maken met hem maar daar reageerde hij niet zo enthousiast op. Steeds als ik dichterbij probeerde te komen gingen zijn oren wat naar achter, hij werd onrustig, eigenlijk liet hij in alles zien dat hij er geen zin in had. Maar ik had 'n missie! Dus ik ging stug door met op allerlei manieren proberen verbinding te leggen.

Totdat de coach zei "Euh Sanne, kom maar even hier bij ons staan". Ik zei nog "het ging toch nog wel.." maar niet. Het was onveilig. Fail. Ik kon ook niet benoemen waar het nou mis was gegaan en tja, het was de eerste lesdag dus mijn mede-studenten waren ook nog niet zo bedreven in mij helpen er wel betekenis aan te geven. Kneiterchagrijnig ging ik naar huis die dag, ik snapte er niks van en eigenlijk vond ik dat hele equine assisted coachen misschien toch niet zo leuk.

Twee dagen later zat ik op de fiets, toevallig richting de manege om te gaan rijden, toen ik ineens een kwartje hoorde vallen. En nog één, en nog één, en toen een hele berg. Holy sh*t.... Dit was wat ik dus altijd deed met mannen!

In omstandigheden waarin ik niet in verbinding was met mezelf, koos ik een man uit die (emotioneel) niet beschikbaar was en vervolgens bleef ik eindeloos proberen om een liefdevolle verbinding tot stand te brengen, ook als dat voor mij onveilig was. Wauw. Hier had ik al heel wat therapiesessies aan gewijd maar nog nooit was het zo binnen gekomen als in deze 20 minuten met een paard.